می‌روم دانشگاه. بند ناف نوه خانم ایکس را بیاندازم توی دفتر دکتر ایگرگ که وقتی بزرگ شد مثل دکتر معروف باشد. البته امیدوارم شکم‌اش به دکتر نرود.
بند ناف بعضی‌ها را توی مسجد می‌اندازند، بعضی‌ها را توی آب. یک سری معتقدند بندنافشان توی فاضلاب افتاده یا گم شده. من فکر می کنم بند ناف مرا گنجشک خورده، هر چند مادرم مطمئن است بند ناف مرا توی طویله انداخته اند.

چقدر رنگ آبی آسمانی روی دیوار سیمانی قشنگ دیده می‌شود.
چمنهای پارك كوتاه است. پسرهای جوان روی چمنها علف می‌كشند. ذهن‌ام آشفته است. همزمان به هزار و یك چیز فكر می‌كنم. تیرآهن خانه بغلی سعی كرده از وسط دیوار سیمانی بیرون بیاید. نقاش روی آن را هم آبی رنگ زده، آبی آسمانی.
#آرزو_نوری

مثل یک نقطه که وسط مربعی بزرگ و سفید افتاده، به جایی متصل نیست حتی به هیچ کدام از گوشه های مربع نزدیک نیست . آن وسط تک و تنها افتاده، نمی داند چرا و چگونه؟ انگار تمام گذشته دست به دست هم داده ­اند تا بچرخد و بچرخد و یکهو بیافتد وسط مربع سفید و خالی ... تنها، سیاه، کوچک... آنقدر کوچک که به چشم هم نمی آید. دکتر می گوید: راه برو راه می رود. دکتر می گوید: حالا پشت سرت را نگاه کن و راه برو دو سه قدم برمی دارد اما دارد بیراهه می رود. دکتر می گوید ببین اگر به گذشته نگاه کنی و راه بروی به بیراهه می روی باید به جلو نگاه کنی... می گوید: روبرو هم چیزی نیست، چشم اندازی ندارم! دکتر مایوسانه نگاهش می کند. شاید چون چشمهای خودش خیس اشک شده فکر می کند چشمهای دکتر هم خیس است. یا چون نیاز به همدردی دارد اینگونه می اندیشد. باز می گردد. وسط همان مربع... تک و تنها

تازه ترین عکس ات را بفرست
چشمهایت پیدا باشد
و دست هایت

به پستخانه برو
عکس را در پاکتی بگذار
و آن را
به عطر تن ات
آغشته اش کن

بگذار این عکس
از شهرهایی که بین ما است بگذرد
بگذار فاصله را
پشت سر بگذارد
و وقتی به دست من می رسد
نشانی تو را داشته باشد
#آرزو_نوری