پک می زنم به سيـگار، در پای چوبه ی دار

زل می زنم به ديروز،اين قصه های تکرار...

اين سايـــه ها هميــشه، دنبـال من دويدند

بی برگ و بارم امروز، ای سايه ی طمع کار!

من: رفتنی، شکسته، بی شور و شوق پرواز

من می روم، دوباره در اوج حسّ انکار

من شعر می سرايم، در قافيه: شکستـــن

بی وزن و بی اراده، شعری شبيه آوار

مرگم شبيه باران، احيای ديگری بود

شايد دوباره مريم، رويد به روی ديوار

من قصه گو نبودم، از عشق می سرودم

حالا شکسته قلبم، از دوريــت که ناچار...

پيچيـــدن صـــدايـــت، پـــايـــان خــواب بــــد بود...

شاعر نشست و خنديد...پس خواب بود...و بيدار...

اما دوباره يادت، ترسيــــم غصــه ها شد

اين عاقبت ندارد، اين عشق بر تو انگار...

لبخند تو، صدايت، بغضت درون اشعار...

ديگر گذشت و رفتند، آن روزهای ديدار...

پک، دود، پک به سيگار، در پای چوبه ی دار

تعبير خواب هم شد، نقشی به شکل مردار.

دیدگانی تار ... می نویسم ... برای تو و برای دل !

دل !....این دل تنگ و تنها ... امروز تنهاتر از هر زمان دیگری هستم.....

تو هستی ! .... در تار و پود لحظاتم.... اما ...

اما.....سهم من از این دنیای رنگی همیشه تنهایی بوده ....

چشمانم را از من مگیر...بگذار تا جان دارم برای تو بنویسم... برای تو و از تو ! ....تویی که مهربانترینی...

خدایا !..........دریاب حال مرا که....از وصف حالم عاجزم....و خسته....

دریاب مرا ! این بنده ی سراسر بغض و حسرت را....

صبر !....صبر را به من هدیه کن !

خدایا !...بگذار دست یابم به هر آنچه که دلم با او آرام میگیرد ...و مگذار ! تو را قسم به خداییت مگذار گناه کنم....

خدایا ! مواظبم باش ! مواظب این روح بی قرار و تنهایم باش !

خدای مهربانم ای بی کران نازنین !...عاشقم بر تو و هر آنچه که به من هدیه می کنی !

بهترین ها را به قلب بی قرار و تنهایم هدیه کن ...ای قدرتمند بی نهایت کریم.

دوستت دارم ای مهربان ...تو را سپاس برای همه ی رحمت هایت ...

با من بمان....خدا....با من ک

گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!

لحاف را بکشم رویش!

دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!

حتی برایش لالایی بخوانم،

وسط گریه هایش بگویم:

غصه نخور خودم جان!

درست می شود!درست می شود!

اگر هم نشد به جهنم...

تمام می شود...

بالاخره تمام می شود...!!!

آه،ایـن روزها که می گـذرد ، زنـده ام گاه و گاه می میرم

مرگ بد نیست،کاش می گفتی به کدامین گناه می میرم

گفتــه بودند زنـدگی خوب است ؛ گاه بنشیند و بســوزانـد

این منم-جـان شعـله ور شده ای - که در آغاز راه می میرم

هر گلی بود بر سرم زده است ،دست تقدیر را چه باید کرد

از دو چشم سیاه زاده شدم، در دو چشم سیاه می میرم

دلم آشـفته روحم آشفـته ،من و بختـی که سـالها خفـته

خسته ام خسته ام نگاهی کن،من که با یک نگاه می میرم

دستی از دوردست ها انگار ، مـی کشد این قطار خالـی را

دلم ، ای اتفــاق سرگــردان! در کـدام ایستـگاه می میرم؟

چاره ای نیست،غصه پیرت کرد کم کم از یاد می روی دل من

تو شبی زنده زنده می سوزی ، من شبی بی گناه می میرم