آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

به همان قدر كه چشم تو پر از زيبايي است
بي تو دنياي من اي دوست پر از تنهايي است
اين غزل هاي زلالي كه زمن مي شنوي
چشمه جاري اندوه دلي دريايي است
چند وقت است كه بازيچه مردم شده ام
گرچه بازيچه شدن نيز خودش دنيايي است
امشب اي آينه تكليف مرا روشن كن
حق به دست دل من؟ عقل؟ و يا زيبايي است
دلخوش عشق شما نيستم اي اهل زمين
به خداوند كه معشوقه من بالايي است
اين غزل نيز دل تنگ مرا باز نكرد
روح من تشنه يك زمزمه نيمايي است

بر مزارم گريه کن اشکت مرا جان ميدهد

ناله هايت بوي عشقو بوي باران ميدهد

دست بر قبرم بکش تا حس کني مرگ مرا

دست هايت دردهايم را تسلا ميدهد

با من درمانده و شيدا ، سخن را تازه کن

حرفهايت طعم شيرين بهاران ميدهد

وقت رفتن لحظه يي برگرد قبرم را ببين

اين نگاه آخرت اميد ماندن ميدهد

رفتي و چشمم به دنبال قدم هايت گريست

زخم هاي مرده ام را رفتنت جان ميدهد

نيست از من قدرت بوسيدن چشمان تو

باد ميبوسد به جايم ، قلب ايمان ميدهد

نيمه شب ، وقتي كه در زد ميهمان داري كنيد
در به روي او نبنديد ، آبرو داري كنيد
قلب من در شهر چشمان شما جا مانده است
قدر يك شب هم شده ، از او نگهداري كنيد
راستي ، پرهاي گنجشكان قلبم زخمي اند
يادتان باشد كه از آنها پرستاري كنيد
چشمتان شايد دوباره زخمشان را تازه كرد
از نمك پاشي به روي زخم خودداري كنيد
(( قلب دزدي )) رسم خوبي نيست ، خواهش مي كنم
بعد از اين ، خاتون من ، كم مردم آزاري كنيد