کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش همان کودکی بودیم که حرف هایش را از نگاهش می توان خواند
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد
و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
سکوت پر، بهتر از فریاد تو خالیست

ﮐﺎﺵ ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﻫﺪ...
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﻫﺎ ﯾﺎﺩﯼ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻭﻗﻒ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺯﻻﻝ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺗﺮ ﺷﻮﯾﻢ
ﮐﺎﺵ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﻘﺎﯾﻖﻫﺎ ﺷﻮﯾﻢ
ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺳُﺮﺧﺸﺎﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺷﺐ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ
ﺑﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﯾﺎﺱﻫﺎ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻢ ﮐﻨﯿﻢ
ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻁ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ، ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ
ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺭﺍ ﺗﺮ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺭﻭﯾﻢ
ﮐﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺒﺰ ﻧﯿﺴﺖ
ﻗﻠﺐﻫﺎﯼ ﻧﻘﺮﻩﺍﯼ ﺭﺍ ﻧﺸﮑﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﺎﻩ
ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﺭﻧﮕﯽ ﺯﻧﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺑﯿﻦ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ
ﺭﺩﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺭﺳﻢ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺗﺮ، ﺁﺳﻤﺎﻧﯽﺗﺮ ﮐﻨﯿﻢ
ﮐﺎﺵ ﺍﺷﮑﯽ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪﺍﯼ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﻮﯾﻢ
ﮐﺎﺵ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺷﻔﺎﻓﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺭﺩ ﺷﻮﺩ...
ﻣﺮﻍ ﺁﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ
ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ....***!!!

به ثانيه ها گوش مي كنم و چشمهايم را

مي بندم

چقدر خسته ام

چقدر دلم مي خواهد همينجا بين عبور و مرور

ماشين ها دراز بكشم

و دنيا را به ايستادن وا دارم

چقدر دلم مي خواهد بروم بالاترين جاي شهر

بايستم

و بلند بلند بخندم، به خودم و به

 دردهايي

 كه هيچ درماني برايشان تجويز

 نمي كني ....

آه خدايا بيا هر دو دست بر داريم، تو

از ساختن انسان و من از سوختن ....

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق، به امضا شدنش می ارزد

گر چه من تجربه ای از نرسیدن هایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد

کیستم؟ باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به اِحیا شدنش می ارزد

با دو دستِ تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظه برپا شدنش می ارزد

دل من در سبدی، عشق به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد

سالها ... گر چه که در پیله بمانَد غزلم
صبرِ این کرم به زیبا شدنش می ارزد

علی اصغر داوری

دلت را بتکان.......
اشتباهاتت وقتی ا؋ـتاد روی زمیـن.....
بگذار همانجا بماند.....
؋ـقط از لا به لای اشتباه هایت،یک تجربـه را بیرون بکش.......
قاب کن ....و بزن به دیوار دلت......
اشتباه کردּن اشتباه نیست.........
در اشتباه ماندنּ اشتباه است......

فروغ فرخزاد

: دلبرا ؛ در هوس ديدن رويت
دل من تاب ندارد، نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر، غزل ناب ندارد
همه گويند به انگشت اشاره
مگر اين عاشق دلسوخته
ارباب ندارد ... ؟ تو كجايى گل نرگس ... ؟ ز فراقت دل من تاب ندارد ...
اللهم عجل في فرج مولانا